Moderator: iwanxxx
GreenTea pisze:Wiesz, konflikty osobowości stają się problemem, gdy zawiodą mechanizmy obronne. Wielu osobom udaje się do końca życia nieźle funkcjonować z głęboko ukrytym konfliktem. Oczywiście z perspektywy psychoterapeuty owo ‘nieźle’ wcale tak nieźle nie wygląda. Ale kto by tam garnął się do tego, żeby perspektywę specjalisty poznać, gdy nie zachodzi taka konieczność, tzn. gdy grunt nie wali się pod nogami. Można by zapytać, ilu praktykujących zen, statystycznie rzecz biorąc, musiałoby w rezultacie wylądować na kozetce z powodu ucieczki przed konfrontacją z własnym konfliktem wewnętrznym? To taka pierwsza refleksja.
Fakt że ktoś w Japonii przedstawia się jako 'mistrz zen' nie oznacza, że reprezentuje którąkolwiek z oficjalnych szkół zen (soto, rinzai, obaku). Prawo do zakładania związków wyznaniowych w Japonii jest bardzo liberalne - corocznie powstaje tam mnóstwo nowych ruchów religijnych odwołujących się do buddyzmu, shinto i chrześcijaństwa (często naraz). Dla człowieka z zachodu, grupy te są bardzo często kompletnie nieodróżnialne od tradycyjnych szkół buddyjskich. Dobrym przykładem na to jest nowy ruch religijny określający się jako Nenbutsu Shushimsong pisze:Mój kolega praktykujący od wielu lat Bon, przebywał kiedyś w Japonii i opowiadał, że są tam mistrzowie Zen, którzy po krótkim treningu dają ludziom tzw. certyfikat oświecenia
Jest coś takiego. W książce "Tylko nie wiem" jest list od uczennicy Seung Sahna, która coś takiego otrzymała od któregoś z japońskich mistrzów - certyfikat satori bodajże.LordD pisze:Certyfikat oświecenia? To chyba jakiś kiepski żart
no i w sumie nic w tym dziwnego. skoro mistrzowie sa w stanie zweryfikować, czy ktoś osiągnął oswiecenie, to jaki problem poswiadczyc to na pismie?booker pisze:Jest coś takiego. W książce "Tylko nie wiem" jest list od uczennicy Seung Sahna, która coś takiego otrzymała od któregoś z japońskich mistrzów - certyfikat satori bodajże.LordD pisze:Certyfikat oświecenia? To chyba jakiś kiepski żart
No więc właśnieIntraneus pisze:no i w sumie nic w tym dziwnego. skoro mistrzowie sa w stanie zweryfikować, czy ktoś osiągnął oświecenie, to jaki problem poswiadczyc to na pismie?booker pisze:Jest coś takiego. W książce "Tylko nie wiem" jest list od uczennicy Seung Sahna, która coś takiego otrzymała od któregoś z japońskich mistrzów - certyfikat satori bodajże.LordD pisze:Certyfikat oświecenia? To chyba jakiś kiepski żart
to aż dziw 
że jeszcze coś takiego powszechnie nie funkcjonuje 
Pewnie na przeszkodzie stoi tu brak norm ISO tego się tyczących, albo co... 
ot, niedopatrzenie z brakiem wprowadzenia 
powszechnego buddyjskiego certyfikatu oświecenia ![:]](./images/smilies/splash.gif "Kwadratowy"){kind=small}
A jeśli okazuje się że mistrz nie spełnia tych wysokich oczekiwań to jest wielki zawód bo mistrz nie jest taki jak zakładaliśmy, ze będzie ( bo przecież ma przekaz! to powinien być). Osobiście powiem tak, dawno wyrosłem z obrazu mistrza jako doskonałej, niepokalanej istoty, powiem więcej: niewiele mnie obchodzi prywatne życie mistrzów. Mistrz jest dla mnie mistrzem wtedy kiedy potrafi mnie naprawdę czegoś nauczyć. Jeśli widzę, że ktoś potrafi kogoś czegoś cennego, głębokiego nauczyć, że zmienia życie innych ludzi na lepsze to jest to dla mnie prawdziwy mistrz niezależnie od tego czy chodzi na psychoterapię czy tez nie. się nie śmiej Kunziekunzang pisze:Witam
No więc właśnieIntraneus pisze:no i w sumie nic w tym dziwnego. skoro mistrzowie sa w stanie zweryfikować, czy ktoś osiągnął oświecenie, to jaki problem poswiadczyc to na pismie?booker pisze:Jest coś takiego. W książce "Tylko nie wiem" jest list od uczennicy Seung Sahna, która coś takiego otrzymała od któregoś z japońskich mistrzów - certyfikat satori bodajże.LordD pisze:Certyfikat oświecenia? To chyba jakiś kiepski żart
nie tylko mistrz zen, ale każdy mistrz. i nic w tym dziwnego, bo bycie ekranem dla takich projekcji jest jedną z jego ról.leszek wojas pisze:Po drugie – i to jest moim zdaniem kwestia bardziej podstawowa - jakie są nasze oczekiwania wobec mistrza zen, jakie powinien mieć według nas cechy, jak powinien się zachowywać, co mu przystoi, co mu nie przystoi itd. Moim zdaniem mistrz zen to jest taki ,,wdzięczny” obiekt różnego rodzaju projekcji ze strony swoich uczniów. Najlepiej żeby był kimś w rodzaju Boga-ojca.
o czym piszesz poniżej:leszek wojas pisze: Osobiście powiem tak, dawno wyrosłem z obrazu mistrza jako doskonałej, niepokalanej istoty, powiem więcej: niewiele mnie obchodzi prywatne życie mistrzów. Mistrz jest dla mnie mistrzem wtedy kiedy potrafi mnie naprawdę czegoś nauczyć. Jeśli widzę, że ktoś potrafi kogoś czegoś cennego, głębokiego nauczyć, że zmienia życie innych ludzi na lepsze to jest to dla mnie prawdziwy mistrz niezależnie od tego czy chodzi na psychoterapię czy tez nie.
Nie zgadzam sięIntraneus pisze:nie tylko mistrz zen, ale każdy mistrz. i nic w tym dziwnego, bo bycie ekranem dla takich projekcji jest jedną z jego ról.leszek wojas pisze:Po drugie – i to jest moim zdaniem kwestia bardziej podstawowa - jakie są nasze oczekiwania wobec mistrza zen, jakie powinien mieć według nas cechy, jak powinien się zachowywać, co mu przystoi, co mu nie przystoi itd. Moim zdaniem mistrz zen to jest taki ,,wdzięczny” obiekt różnego rodzaju projekcji ze strony swoich uczniów. Najlepiej żeby był kimś w rodzaju Boga-ojca.
Rozwój polega na tym, że z czasem zaczynamy te projekcje zauważać i wycofywać. to się też nazywa dorastanie
To nie jest jego rola. Te projekcje wynikają wdg. mnie z niewiedzy. Zadaniem mistrza jest usunięcie niewiedzy, która zasłania wrodzoną i nieśmiertelną naturę Buddy każdej istoty. pisząc o tym, że taka jest jego rola, mam na myśli to, że bycie ekranem jest czymś całkowicie normalnym i nieuniknionym, a nie to, że musi on coś w tym kierunku specjalnie robić.Lo'tsa'wa pisze:Nie zgadzam sięIntraneus pisze:nie tylko mistrz zen, ale każdy mistrz. i nic w tym dziwnego, bo bycie ekranem dla takich projekcji jest jedną z jego ról.leszek wojas pisze:Po drugie – i to jest moim zdaniem kwestia bardziej podstawowa - jakie są nasze oczekiwania wobec mistrza zen, jakie powinien mieć według nas cechy, jak powinien się zachowywać, co mu przystoi, co mu nie przystoi itd. Moim zdaniem mistrz zen to jest taki ,,wdzięczny” obiekt różnego rodzaju projekcji ze strony swoich uczniów. Najlepiej żeby był kimś w rodzaju Boga-ojca.
Rozwój polega na tym, że z czasem zaczynamy te projekcje zauważać i wycofywać. to się też nazywa dorastanie
Pozdrawiam
Ale w ten sposób można powiedzieć tylko wówczas, gdy założymy, że wraz z załamaniem i podjęciem terapii nastąpił koniec praktyki. Jeśli jednak spojrzy się na sprawę szerzej i włączy etap terapii do całości doświadczeń mistrza, to czyż nie nastąpiła owa pożądana integracja w szerszym kontekście życia praktykującego? Ok, z pomocą psychoterapii, ale Ty tak jakbyś chciał dodać: ‘na całe szczęście’. Coś mi się w takie przypadkowe szczęście mistrza buddyjskiego nie chce wierzyć. I w końcu, bądźmy szczerzy, uratował Nordstroma zen, psychoanalityk, czy przede wszystkim on siebie sam?Tomek pisze:Bynajmniej nie zaprzeczam istnienia tego rodzaju doświadczeń, jednynie twierdzę, że są one przygodnymi efektami praktyki. Nie zintegrowane jednak w szerszy kontekst życia praktykującego, mogą często przyczyniać się do alienowania pewnych obszarów doświadczenia, które (jak agresja lub seks) mogą być ‘na liście’ tych przejawów bycia człowiekiem, które rzekomo stoją na przeszkodzie w drodze do pełnego zrealizowania np. ideału współczujacego, niczym nieskalanego bodhisatvy ...
Nazwane na kozetce u psychoanalityka, na egzaminie podczas studiów, w rozmowie towarzyskiej z kumplem, w napisanej przez siebie książce, czy we własnych myślach?amogh pisze:A czy rzeczy nie są właśnie takimi jakimi są nazwane?
amogh pisze:Na przykład: skończyła mi się zielona herbata
Na tyle co mi się udało znaleźć http://www.brevardzen.org/mitsunencontent.htmlshimsong pisze: Znany trener NBA Phil Jackson, który jest uczniem Roshiego Kwonga, nazywany jest mistrzem Zen ale nim nie jest:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Phil_Jackson
Być może w przypadku a mamy do czynienia z podobnym przypadkiem. Spróbujcie znaleźć informacje o przekazie.
Gwoli ścisłości, osoba Maezumiego splata trzy linie zen: przekaz dharmy od swojego ojca Hakujuna Kurody, Roshi (Soto), inka od Koryu Osaki, Roshi (Rinzai) plus inka od Yasutaniego (Sambo-Kyodan)booker pisze:[Jest to linia Harada-Yasutani (Sambo Kyodan)
GreenTea pisze:Można zapytać przecież: po co Nordstrom pojawił się u psychoanalityka?
Jak wynika z tekstu to właśnie to pierwsze było tym najważniejszym pragnieniem jakie nie dawało mu spokoju.By być dostrzeżonym. By być zrozumianym. By być uratowanym w jakiś sposób.
Była to ewidentna pozostałość tego, że czuł się niewidzialny dla swoich rodziców i dziadków, ‘nieodzwierciedlony’ (unmirrored), nierozpoznany jako niezwykłe i wymagające dziecko jakim był. Zen przez jakiś czas zdawał się obracać negatywne doświdczenie bycia niewidzialnym w pozornie pozytywne doświadczenie bycia „nie-ja”. Jednak te wczesne doświadczenia nieświadomie sprzęgły się z obronną postawą bycia przekonanym, że obszedł (bypassed) potrzebę jakiegokolwiek uznania jego osoby – wyobraził sobie, że mógł teraz żyć bez potrzeby, aby jego osobiste cierpienie było kiedykolwiek dostrzeżone. Ale to okazało się złudzeniem i podczas terapii odkrył, jak bardzo pragnął być widzianym i jak bardzo starał się dotychczas skanalizować to pragnienie bycia widzianym w bycie wyjątkowym uczniem, a nie cierpiącym i samotnym człowiekm.Jednym z najważniejszych wniosków, jakie wyciągnąłem w trakcie terapii z Jefferey’em, było odkrycie podświadomego pragnienia, aby głębia mojego cierpienia miała kogoś, kto będzie jej świadkiem.
Z tego co piszesz wynika, że przekaz jest bardzo jasny i to w bardzo mocnej linii.booker pisze: Na tyle co mi się udało znaleźć http://www.brevardzen.org/mitsunencontent.html
Tekst mówi iż Maezumi Roshi pragnął aby Roshi Lou Mitsunen Nordstrom został spadkobiercą jego Dharmy aczkolwiek aktualną transmisję Dharmy Nordstrom otrzymał od Tetsugen Roshiego (Bernard Glassman) który otrzymał transmisję Dharmy od Maezumi Roshiego. Jest to linia Harada-Yasutani (Sambo Kyodan)
Czyli -o ile dobrze rozumiem- namawiasz mnie bym praktykował po to by utopić się pijanym w wannie? Czy to jest jakaś swego rodzaju żartobliwa prowokacja z twej strony? Jakieś mrugnięcie okiem, by zając się z całą mocą praktyka i nie roztrząsać tego problemu? Zastanawiam się, czy rzeczywiście nie znasz odpowiedzi na to pytanie, czy może uważasz mnie za idiotę?shimsong pisze:Z tego co piszesz wynika, że przekaz jest bardzo jasny i to w bardzo mocnej linii.booker pisze: Na tyle co mi się udało znaleźć http://www.brevardzen.org/mitsunencontent.html
Tekst mówi iż Maezumi Roshi pragnął aby Roshi Lou Mitsunen Nordstrom został spadkobiercą jego Dharmy aczkolwiek aktualną transmisję Dharmy Nordstrom otrzymał od Tetsugen Roshiego (Bernard Glassman) który otrzymał transmisję Dharmy od Maezumi Roshiego. Jest to linia Harada-Yasutani (Sambo Kyodan)
Ktoś tu pisał wcześniej, że posiadamy pewne wyobrażenia i oczekiwania na temat Mistrzów, którzy powinni naszym zdaniem być istotami doskonałymi i całkowicie wolnymi od przywiązań i cierpienia.
Jak to jest więc możliwe, że tacy znakomici Nauczyciele jak Ko Bong i Meazumi byli alkoholikami (ten drugi utopił się pijany w wannie), Su Bong nałogowo palił papierosy a Roshi Lou Mitsunen Nordstrom kilka lat chodził do psychoanalityka?
Nie wiem! Chyba najlepiej jednaj mocno praktykować, zostać Mistrzem Zen i wtedy się przekonać
shimsong pisze:Nie wiem! Chyba najlepiej jednaj mocno praktykować, zostać Mistrzem Zen i wtedy się przekonać
Nie wiedziałem, że zen praktykuje się po to, by zostać mistrzem zen...No cóż, takie są fakty: w sprawie Meazumiego wystarczy zobaczyć choćby tutaj ...Lo'tsa'wa pisze:Czyli -o ile dobrze rozumiem- namawiasz mnie bym praktykował po to by utopić się pijanym w wannie? Czy to jest jakaś swego rodzaju żartobliwa prowokacja z twej strony? Jakieś mrugnięcie okiem, by zając się z całą mocą praktyka i nie roztrząsać tego problemu? Zastanawiam się, czy rzeczywiście nie znasz odpowiedzi na to pytanie, czy może uważasz mnie za idiotę?shimsong pisze:Nauczyciele jak Ko Bong i Meazumi byli alkoholikami (ten drugi utopił się pijany w wannie)
No wiem, na start z szacunku przyjmuje czyjeś słowa za fakty, zakładam, że nie kłamią. Dopiero później to się może zmienić, jak porozmawiam z kimś chwile dłużej.Odpowiada ten ktośshimsong pisze: Ktoś tu pisał wcześniej, że posiadamy pewne wyobrażenia i oczekiwania na temat Mistrzów, którzy powinni naszym zdaniem być istotami doskonałymi i całkowicie wolnymi od przywiązań i cierpienia.
Jak to jest więc możliwe, że tacy znakomici Nauczyciele jak Ko Bong i Meazumi byli alkoholikami (ten drugi utopił się pijany w wannie), Su Bong nałogowo palił papierosy a Roshi Lou Mitsunen Nordstrom kilka lat chodził do psychoanalityka?
Nie wiem! Chyba najlepiej jednaj mocno praktykować, zostać Mistrzem Zen i wtedy się przekonać
(pytaniem na pytanie ):Do niczego Cię nie namawiam. Przypuszczam tylko, że o wiele łatwiej jest zrozumieć mistrzowi Zen, kontrowersyjne zachowanie innego mistrza, niż zwykłym uczniom, takim jak my.Lo'tsa'wa pisze:
Czyli -o ile dobrze rozumiem- namawiasz mnie bym praktykował po to by utopić się pijanym w wannie? Czy to jest jakaś swego rodzaju żartobliwa prowokacja z twej strony? Jakieś mrugnięcie okiem, by zając się z całą mocą praktyka i nie roztrząsać tego problemu? Zastanawiam się, czy rzeczywiście nie znasz odpowiedzi na to pytanie, czy może uważasz mnie za idiotę?
Ja jestem niezwykłym uczniem to po pierwszeshimsong pisze:
Do niczego Cię nie namawiam. Przypuszczam tylko, że o wiele łatwiej jest zrozumieć mistrzowi Zen, kontrowersyjne zachowanie innego mistrza, niż zwykłym uczniom, takim jak my.
. Jestem jak przyczajony tygrys. Ukryty smok. Po drugie mistrz też ma dwie ręce, dwie nogi, płuca, przepone, wątrobe, ba, przypuszczam że nawet śledzione. Jest człowiekiem. I może popełniać błędy. Może mieć problemy. Jego kontrowersyjne zachowanie typu utonięcie po pijaku w wannie nie jest jednym z dwunastu czynów Buddy.Bo Szim SSN mówiła, że istnieje pewna różnica pomiędzy kompletnym mistrzem który jest kolejną inkarnacją (był już wcześniej oświeconym nauczycielem nawet wiele razy) a mistrzem, który osiągnął to po raz pierwszy. Nauczyciele którzy doszli do tego po raz pierwszy, jeszcze się uczą. Jak wiecie, nie jest jednak łatwo nimi zostaćleszek wojas pisze: Odpowiada ten ktoś
a jak to się dzieje, ze genialny artysta jest alkoholikiem czy narkomanem a mimo to tworzy ponadczasowe dzieła? Albo genialny naukowiec czy ogólnie szanowany filantrop który bardzo dużo dobrych rzeczy robi dla innych, w życiu prywatnym zachowują się zupełnie inaczej na przykład w stosunku do własnej rodziny?
Czy jeśli ktoś osiąga wgląd w swoją pierwotną naturę to czy to automatycznie oznacza, że cała jego negatywna karma i wszystkie złe nawyki ulegają momentalnemu wyparowaniu? Czy też wymaga to czasu, pewnego procesu, który musi trwać? A może te nawyki nie są już żadnym problemem dla tej osoby tylko co najwyżej dla osób które postrzegają tę osobę z poziomu swoich wyobrażeń, swoich nawyków. Ale nawet jeśli ktoś ma jeszcze jakąś pracę do wykonania to czy to oznacza, że nie może nauczyć czegoś bardzo cennego innych?
Mistrz Seung Sahn mówił: jeśli wytrwale praktykujesz to karma która jest jak bryła lodu topi się i staje się cieczą, jeśli nadal praktykujesz to woda paruje i ulatnia się. W końcu nie zostaje nic. Każdy ma własną bryłę lodu i pracę do wykonania.shimsong pisze: Bo Szim SSN mówiła, że istnieje pewna różnica pomiędzy kompletnym mistrzem który jest kolejną inkarnacją (był już wcześniej oświeconym nauczycielem nawet wiele razy) a mistrzem, który osiągnął to po raz pierwszy. Nauczyciele którzy doszli do tego po raz pierwszy, jeszcze się uczą. Jak wiecie, nie jest jednak łatwo nimi zostać
LordD pisze:Fajnie by było mieć jakiś taki oświeceniometer i zmierzyć na jakim się jest etapie.
To, że się weryfikuje czyjeś urzeczywistnienie, to jest jasnym - a jaki jest powód niedawania pisemnego certyfikatu oświecenia?Intraneus pisze:(...) no i w sumie oczywiście powód dla którego nie daje sie certyfikatu na piśmie jest związany z czymś innym, niż z niemożnością zweryfikowania czyjegoś urtzeczywistnienia.
myślę, że powodów może być wiele i mogę sobie tu nad nimi gdybać.kunzang pisze:Witam
To, że się weryfikuje czyjeś urzeczywistnienie, to jest jasnym - a jaki jest powód niedawania pisemnego certyfikatu oświecenia?Intraneus pisze:(...) no i w sumie oczywiście powód dla którego nie daje sie certyfikatu na piśmie jest związany z czymś innym, niż z niemożnością zweryfikowania czyjegoś urtzeczywistnienia.
Pozdrawiam
kunzang
Pytanie po co? rzuciłam w kontekście całościowego procesu zmierzającego ku konkretnej przyszłości. Psychoanalityczny punkt widzenia tutaj nie wystarcza, potrzebne jest ujęcie bardziej ‘systemowe’. Psychoanaliza ulokowała Nordstroma w centrum jego „ja”, nie pozwoliła mu wyściubić nosa poza nie, bo też z poziomu kozetki nic więcej poza „ja” nie da się zobaczyć. I artykuł opisuje to właśnie doświadczenie - doświadczenie z poziomu kozetki. A moje pytanie dotyczyło tak naprawdę całego ‘systemu’ działań (z uwzględnieniem perspektywy czasowej), w których Nordstrom wraz ze swoim otoczeniem wziął udział. Jeśli mistrz w pewnym momencie swego życia poduszkę medytacyjną zamienił na kozetkę to po co? Jeśli szukał wskutek działania ‘nieuleczalnego impulsu’ własnego ‘ocalenia’, to po co? Po co chciał zostać dostrzeżonym, zrozumianym i uratowanym? Po co chciał poczuć własne pragnienia i cierpienie, w dodatku przy świadkach? Czy nie po to, żeby odczuć radość: ‘nie tą bezgraniczną radość oświecenia, lecz wiosenną radość, która przychodzi po zimowym czasie opłakiwania: radość człowieka będącego panem własnego losu’? Czy nie był to jego koan? W którymś momencie padają słowa: ‘tym czego teraz chciał, było kochać życie, które było’. Po co kochać?Tomek pisze:GreenTea pisze:Można zapytać przecież: po co Nordstrom pojawił się u psychoanalityka?By być dostrzeżonym. By być zrozumianym. By być uratowanym w jakiś sposób.
Nieleszek wojas pisze:Postawię pewne pytanie, które moim zdaniem jest ważne czy wręcz kluczowe w tej dyskusji. Czy waszym zdaniem zen czy też ogólniej buddyzm dysponuje odpowiednimi metodami praktyki, odpowiednimi ,,zręcznymi środkami" by wyleczyć kazdą dolegliwość natury psychologicznej (czyli taką która z punktu widzenia psychologii jest tak właśnie postrzegana) po prostu za pomocą praktyki bez uciekania się do ,,nie buddyjskich" metod?
Niebooker pisze:Nieleszek wojas pisze:Postawię pewne pytanie, które moim zdaniem jest ważne czy wręcz kluczowe w tej dyskusji. Czy waszym zdaniem zen czy też ogólniej buddyzm dysponuje odpowiednimi metodami praktyki, odpowiednimi ,,zręcznymi środkami" by wyleczyć kazdą dolegliwość natury psychologicznej (czyli taką która z punktu widzenia psychologii jest tak właśnie postrzegana) po prostu za pomocą praktyki bez uciekania się do ,,nie buddyjskich" metod?
Nie wiem!leszek wojas pisze:Postawię pewne pytanie, które moim zdaniem jest ważne czy wręcz kluczowe w tej dyskusji. Czy waszym zdaniem zen czy też ogólniej buddyzm dysponuje odpowiednimi metodami praktyki, odpowiednimi ,,zręcznymi środkami" by wyleczyć kazdą dolegliwość natury psychologicznej (czyli taką która z punktu widzenia psychologii jest tak właśnie postrzegana) po prostu za pomocą praktyki bez uciekania się do ,,nie buddyjskich" metod?
To ciekawe. Do tej pory zawsze słyszałem, że schizofrenia (co dopiero bardzo ciężka) całkowicie uniemożliwia medytację zen. Wyraźnie też ostrzega się przed ewentualnością pogłębienia choroby.shimsong pisze:Mój kolega choruje na bardzo mocną schizofrenię i od wielu lat dość intensywnie praktykuje Zen. Próbował odłożyć leki ale niestety mu się to nie udało. Dzięki praktyce robi duże postępy, czuje się znacznie lepiej, bardziej właściwie reaguje w życiu ale musi łączyć zażywanie lekarstw z medytacją.
Osobisty mnich Dae Soen Sa Nima i jego przyjaciel Mu Sang Sunim również jest chory na schizofrenię. Praktykuje Zen od dawna a nawet wspaniale nauczaairavana pisze:To ciekawe. Do tej pory zawsze słyszałem, że schizofrenia (co dopiero bardzo ciężka) całkowicie uniemożliwia medytację zen. Wyraźnie też ostrzega się przed ewentualnością pogłębienia choroby.shimsong pisze:Mój kolega choruje na bardzo mocną schizofrenię i od wielu lat dość intensywnie praktykuje Zen. Próbował odłożyć leki ale niestety mu się to nie udało. Dzięki praktyce robi duże postępy, czuje się znacznie lepiej, bardziej właściwie reaguje w życiu ale musi łączyć zażywanie lekarstw z medytacją.
Na pewno ma schizofrenię?shimsong pisze:Osobisty mnich Dae Soen Sa Nima i jego przyjaciel Mu Sang Sunim również jest chory na schizofrenię. Praktykuje Zen od dawna a nawet wspaniale naucza
http://www.thebuddhadharma.com/issues/2 ... ter03l.htmI've personally found psychoanalytic therapy helpful in clarifying karmic issues that weren't being addressed by my Zen practice.
